වයමි මම බෙරේ...

උපන් දා පටන් වැයුවෙමි නුඹට බෙර පදේ

පරම්පරා හුරු දෑතට නුහුරු නැත මගේ

තැලුනු දෑඟිලින් දැනෙනා හැඟුම නැත සුවේ

තවත් මම කුමට වයමිද නුඹට බෙර පදේ

නුඹට පුද කෙරුනු ලෝකය ගෙවී ඇත මගේ

උරුම තනිකමට නුඹ නැත පිහිට හෙට දිනේ

මගේ පැල පමණි මන්දිර තැනී ඇත හිතේ

කුමට තනි රකිමි නුඹ ලග කිමද ඇති පලේ

නුඹට පමනි හිස නැවුනේ දෙවොල තුල මගේ

දුදන සිත් දනන් හට නුඹ පුදනු මට පෙනේ

උනුන් ලග දනින් වැදගෙන වයමි මම කෙසේ

කුමට නුඹ නමින් වයමිද හෙටත් මම බෙරේ

Read More

බැඳි පෙම්

වැසුනු දොරකඩ බලා හිදිනෙමි

සොදුරු මතකය සිතින් විදගෙන

මැකුනු පත් ඉරු දැක හඩන්නෙමි

ලියු පදවැල් සිතින් සිහි කර

නැගී බැස යන හිරුට නොපෙනෙන

ජීවිතේ දහසක් කතන්දර

බැදෙන දෑගිලි වෙරළ අද්දර

සයුරු රළකට මැකෙන ඉක්මන

නිමක් නොපෙනෙන සිතුම් අතරෙක

වෙලි පැටලී බැදී සිහිනෙක

කාලයේ වැලි තලා මග හැර 

ඔහේ බැස යමු ඉතින් මුහුදට

Read More

උන්ද මිනිසුන්ය.

ජීවිතේ හරි පුදුමයි  හැමදාමත් වගේ පාර දිගට ඇහෙන දකින දෙවල් වලින් හිත පිරුනම ඒ බර හිතින් නිදහස් කරගන්න බ්ලොග් එක හොයාගෙන එන්න වෙනවා. නුවර මේ දවස් වල  හරිම කලබල  මොකද කියලා අමුතුවෙන් කියන්න ඕන කමක් නෑ නේ. පෙරහැර ,කානිවල් හවස් අතෙ ටවුමට යනවා කියන්නෙ සියදිවි හානි කරගන්නවා වගේ වැඩක්. කාලෙකට පස්සෙ රාජකාරි වැඩකට යන්ඩ උනා එලියට හරියටම ගිනි අව්වෙ 2ට විතර. පේරාදෙනිය පාරේ ගැටඹෙ හරියට එනකොට හරි තදබදේ මේ දව්ස් වල  ගැටඹේ පිට්ටනියේ තියනවා   කානිවල් එකක් .  වාහන අතරේ හෙමින් හෙමින් ආපු මං දැක්කා පිට්ටනිය අයිනෙ කානිවල් එකට එන්ඩ බලන් ඉන්න මිනිස්සු අතරට ගිහින් කියක් හරි ඉල්ලගන්න වයසක ආච්චි කෙනෙක් ඇත්තටම  ඒ මනුස්සයට ඇවිදගන්නවත් බෑ අඩියක් යන්න විනාඩි 5ක් විතර ගත වෙනවා. හැමෝටම ඒ මනුස්සයා වදයක් වෙලා සමහරු ලේන්සුවෙන් නහය වහගෙන සමහරු අහක බලාගෙන. දළදා හාමුදුරුවන්ට පිං තකා පවත්වන මේ සල්පිල් වලින් බඩු ගන්ඩ ගෙනාව සල්ලි මේ නාකි ගෑනුන්ට දීලා පුලුවන්ද නේද. මං බයිසිකලේ පොඩ්ඩක් පැත්තකට කරලා නවත්තගත්තේ ඒ මනුස්සයට කීයක් හරි දීලා යන්ඩ හිතන්.ඔහොම දෙයක් දැක දැක ගියාම මාසයක් යනකම් ඕක හිතේ හොල්මං  කර කර වද දෙනවා කියලා අත්දැකිමෙන් දන්න නිසා. හිතට පගාවක් දීලා ෂේප් වෙන්ඩ මං තීරණය කලා. බයිසිකලේ අයින් කරලා මං ඒ මනුස්සයා ඉන්න දිහා බැලුවා ...................


ඔන්න දැනුයි කතාව පටන් ගන්න හදන්නේ


අර කියපු වයසක ගෑනු කෙනා ලගට වෙලා  පොලිසියෙ කෙනෙක් මොනවද අහනවා . ඒ මනුස්සයා ඔහේ මොන මොනවද කියවනවා. විනාඩි 5ක් විතර ඔහොම ගතවෙලා ගියා. ඊට පස්සෙ පොලිසියෙ කෙනා අර වයසක මනුස්සයගෙ අතිං අල්ලගෙන  ටිකක් එහාට එක්කගෙන ගියා. ගිහින් හෙවනකට වෙන්න වාඩි කලා. ඊට පස්සෙ ආයෙම පාරෙ අනිත් පැත්තට ටිකක් වේගෙන් ඇවිදගෙන ගියා. මමත් ඔහේ බයිසිකලේ උඩට වෙලා මේ මොනවද වෙන්නෙ කියලා බලන් හිටියා.ටික වෙලාවකට පස්සෙ  පාරේ අනිත් පැත්තට ඇවිදගෙන ගිය පොලිස් රාලහාමි බත් පාර්සලයක් අරන් ඇවිත් අර මනුස්සයා ලග බිම තියලා ඒක දිග ඇරලා දුන්නා. ඒ වයසක මනුස්සයාට ඇත්තටම බත් එක කන්න තරම් වත් පනක් නෑ බොහොම අමාරුවෙන් ඒ මනුස්සයා ඒක කන්න පටන් ගත්තා. ඒ අතරෙදි වතුර  බෝතලයක් අරන් ආව අර පොලිසියේ මහත්තයා. එතෙන්ට වෙලා ඒ මනුස්සයා කන දිහා බලාගෙන හිටියා. ඇත්තටම මං කාලෙකට පස්සෙ මිනිහෙක් දැක්කා. දාහක් දෙනා නහය වහගත්ත අහක බලාගත්ත ඒ මනුස්සයට  පිහිට වෙන්න එකෙක් හරි හිටිය එක ගැන ඇත්තටම ඒ වෙලාවෙ  සතුටු හිතුනා. පොලිසිය කියන වචනෙත් එක්ක අපිට ඉස්සර වෙලාම හිතේ ඇදෙන්නෙ නරක චිත්‍රයක් . ඒක අපේ වරදක් නෙවේ ඔය මොහොත වෙනකම් මමත් එහෙමයි. ඒත්  හැමතැනකම එකම විදියේ මිනිස්සු නෑ.  වැලිකඩ තාප්පෙ ගහලා තියනවා "සිරකරුවෝද මිනිසුන්ය කියලා" ඒ වෙලාවෙනම් මට හිතුනා පොලිස්කාරයෝද මිනිසුන්ය කියලා. බයිසිකලේ ස්ටාට් කරගෙන මං එතනින් එනකොටත් ඒ පොලිසියේ කෙනා අර මනුස්සයා කෑම එක කන දිහා බලං හිටියා.. මේක වෙන අයට මහා ලොකු කතාවක් නොවෙන්න පුලුවන් ඒත් මට ඒක ගොඩාක් ලොකු කතාවක්........

Read More